Αγαπητέ Κώστα,
Το καλοκαίρι στο νησί κυλάει ήρεμα με τα πιτσιρίκια να μεγαλώνουν παίζοντας ευτυχισμένα και ξυπόλητα. Αν έπρεπε να επιλέξω μόνο ένα τραγούδι για το φετινό καλοκαίρι, θα ήταν σίγουρα αυτό:
Πρώτον γιατί το ραδιόφωνο το παίζει γύρω στις 15 φορές τη μέρα και δεύτερον γιατί η συχνότερη εικόνα όταν καθόμαστε στη βεράντα μας είναι αυτή:
Περνάνε φορτωμένα ή άδεια, με γερανούς ή χωρίς, προς τα πάνω ή προς τα κάτω όλες τις ώρες της ημέρας. Τα χαζεύουμε με τα κιάλια, τους βγάζουμε ονόματα και φανταζόμαστε ιστορίες για αυτά. Λέω στα παιδιά ότι σε τέτοιο είναι καπετάνιος ο Α. και σκέφτομαι ότι με τέτοια ταξίδευε κι ο πατέρας σου… Δε σου έγραψα τίποτα για την απώλειά σου, δεν τα καταφέρνω καλά σε αυτά, αρνούμαι να δεχτώ τον κύκλο της ζωής. Κι όμως κάθε που βλέπω φορτηγό καράβι σας σκέφτομαι. Συχνά πυκνά, περνάνε και κρουαζιερόπλοια. Μεγάλα, με πολλά καταστρώματα και φώτα. Ειδικά το βράδυ φαντάζουν τεράστια όσα περνάνε κοντά μας. Σε τέτοια ήταν ο παππούς μου, ζαχαροπλάστης στις κουζίνες τους και για τέτοια ακούγαμε ιστορίες εμείς. Που ξέρεις μπορεί και να τα πίνουν παρέα ο παππούς με το μπαμπά σου εκεί πάνω 😉
Κι όταν με το καλό ξανάρθω στη Χίο, θα έρθω να τα πιούμε κι εμείς παρέα και να με κεράσεις ένα ουζάκι στη μνήμη του που τόσο τιμάς. Μερικούς ανθρώπους δεν τους ξέρεις κι όμως τους νιώθεις δικούς σου και λυπάσαι για την απώλειά τους όσο και για τις δικές σου. Ας είναι καλά οι φίλοι μας ο Γιώργος κι ο Νίκος που έκαναν την αρχή σ’αυτή την ανταλλαγή καρτ ποστάλ κι έτσι βρήκα τρόπο να εκφραστώ.
Επειδή η ζωή συνεχίζεται ελπίζω κι εσύ να βρίσκεις τρόπους ακόμη κι αυτό το δύσκολο καλοκαίρι να περνάς όμορφα, να μαγειρεύεις τις νοστιμιές σου και να γεμίζεις τις μπαταρίες σου για το χειμώνα που έρχεται.
Να περνάς καλά, Ποδηλάτισσα
ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ 
θερμά κι αληθινά ευχαριστώ
το ποίημα του Κώστα Ουράνη, σε άσχετη στιγμή το είχα μελετήσει το χειμώνα που μας πέρασε