Τα παιδιά μου δε θα είναι ποτέ ξανά 4,5 και 2,5 χρονών κι όμως χάνω τις ώρες και τις μέρες μου με το αν οι οδηγοί ανά τα Βαλκάνια και όχι μόνο μιλάνε αγγλικά αντί να περνάω τα απογεύματα μαζί τους. Ώρες και μέρες, βδομάδες και μήνες που στο σπίτι μου και ανάμεσα στους δικούς μου ανθρώπους κυκλοφορώ σαν φάντασμα, απέχω απ’όλα -μικρά, μεγάλα- και κρατάω θαρρείς όλη μου την ενέργεια για προθεσμίες, λίστες, VIP πελάτες και πάνω απ’όλα την παράνοια Εκείνης. Έχουν απορυθμιστεί όλα, σπίτι, δουλειές, τα παιδιά εκτός προγράμματος, με τον καλό μου στα όρια και πάλι εγώ να σκάω για εγγραφές, τιμολόγια και budgets. Παράνοια!
Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος……
Προχωρώ τόσο καιρό “σέρνοντας”, δίνοντας στον εαυτό μου προθεσμίες και τελεσίγραφα με τη λήξη των οποίων θα σταματήσω τις υποχωρήσεις, θα χαλαρώσει η δουλειά, θα ηρεμήσω για να μην τσιτώνω το μωρό που έρχεται αλλά και όλους τους αγαπημένους γύρω μου. Και να που οι προθεσμίες παρήλθαν, μόνο και μόνο για να συνειδητοποίησω το μάταιο της ύπαρξής τους. Μόνο και μόνο για να με βοηθήσουν να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι ο όγκος της δουλειάς το πρόβλημα, ούτε καν η παράνοια της, αλλά η δική μου στάση. Το πόσο αγχώνομαι μην πάει κάτι στραβά στη δουλειά και κατά τα άλλα, το σπίτι, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου στροβιλίζονται σε μια δίνη γύρω μου εκτός ελέγχου και εγώ απλά κοιτάω από μακρυά λες και είναι κάτι που δε με αγγίζει καθόλου. Δε μου αρέσει αυτός ο εαυτός μου. Δεν μου αρέσει αυτό που γίνομαι, Δε θέλω να είναι έτσι η ζωή μου!
Πήραμε τη ζωή μας λάθος…..
Δεν ξέρω που και πώς αλλά πρέπει να βρω τον τρόπο, αλλιώς θα μείνω εγκλωβισμένη στο προσωπικό μου σύνδρομο Στοκχόλμης. Τα όρια πρέπει να τα βάλω μόνη μου αφού αντιμετωπίσω τους όποιους φόβους, μέχρι εκεί το’ χω. Πώς όμως; Ιδέα δεν έχω. Ξέρω ότι δε μπορώ άλλο να χάνω τον ύπνο μου και την ηρεμία μου, ότι δεν είναι λογικό να είμαι έγκυος και να αδυνατίζω επειδή έχω καταφέρει να κάνω νεύρωση στο στομάχι από το άγχος, ότι είναι παράλογο να παραμελώ τους πάντες και τα πάντα προκειμένου να ικανοποιώ παράλογες απαιτήσεις και να μη λέω ποτέ όχι στη δουλειά…. Μένει μόνο να βρω πώς θα καταφέρω να το αλλάξω. Μέχρι τότε, κρατιέμαι γερά από την τελευταία παράγραφο του αγαπημένου Χαμένου και μένω να σιγοτραγουδώ με μια ελπίδα κρυμμένη μέσα μου:
ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ 
Σκέψου πόσο αξίζουν όλοι όσοι στη ζωή σου νιώθεις να αξίζουν και να παραμελούνται και θα βρεις τη δύναμη.
φοβόμαστε το μέλλον, την αλλαγή στη ζωή μας, αλλά πάντα η αλλαγή είναι για το καλύτερο, ακόμη κι αν την έχουμε επιλέξει εμείς 🙂
Πόσο ανθρώπινο! Καλή τύχη ποδηλάτισσα! Ναι στη ζωή.